Bakının Tolstoyunu gördüm
Bizi izləyin

Yazarlar

Bakının Tolstoyunu gördüm

Əhmdəli metrosunun yaxınlığında, dükanların yanında bir dilənçi var. Hər dəfə ordan keçəndə onun sakit dayanmasına, gözlərindəki ümidin son çırpınışlarına baxanda cibimdən qəpik-quruş çıxarıb ovcuna qoyuram.

O, Tolstoya bənzəyir. Hə, hə, Tolstoya. Şəkildə gördüyüm yazıçının ekizidir desəm, yanılmaram. Bəlkə də buna görə mən hər dəfə ona qəpik verməkdən usanmıram.

İndi yenə hər zaman durduğu səkidə olsa gərək. Yenə həmişəki kimi köhnə pencək, şalvarda, sakit, səssiz filmləri xatırladan görkəmi ilə, bütün yazıçıların, şairlərin, hətta elə Tolstoyum taleyindəki acıları gözlərindəki məsumluqda gizlədən bu dilənçini unuda, yaddaşımdan qazıyıb ata bilmirəm.

Amma bu gün yerində deyildi. Bəlkə də başqa yerə gedib, bəlkə haradasa çöməlib öz keçmişini yada sala-sala araq içir. Kim bilir?

Mən isə onu görmək istəyirəm. Tolstoya bənzəyən dilənçinin gözlərinə baxıb yazıçıların acı taleyinə kədərlənmək, həyata üsyan etmək istəyirəm. O isə yoxdur, bəlkə də çox uzaqlara, heç kimin bilmədiyi yerlərə gedib, anlaşılmaz, gözəgörünməz həyatını oralarda davam etdirir. O yəqin başaqa bir yerlərdə dilənir. Həyatı, taleyilə barışıq şəkildə əllərini insanlara açaraq dilənir.

Mən onun yaşadıqlarını anlamağa çalışıram. O isə yoxdur. Onu tapmaq artıq çox çətindir. O ümidlərinin bitdiyi, çarəsizliyinin başladığı yerlərə gedib çıxacaq və bir gün anlayacaq ki, həyatda yalnız özü ilə insan yola gedə bilir, özündən başqa heç kim sənə yar deyil. Çıxıb getmək də bəhanə deyil, çıxıb gediləsi yer yoxdur. Çünki insan özünə bağlanmış bir həbsxanadır. Özündən qaçmaq olmur, ey Tolstoya bənzər dilənçi, heyif ki, olmur. Amma üzülmə...

Oğuz Ayvaz

Oxumağa davam et
Reklam
Reklam

Gündəm