Nida Xəbər
Aynur Camalqızı: "Mənim rəqiblərim ləyaqətsiz və şərəfsizdirlər" - MÜSAHİBƏ
Bu gün “Teleqraf Holdinq”in rəhbəri Aynur
Camalqızının doğum günüdür. Publika.az bu münasibətlə
A.Camalqızının AzNews.az-a ötən ilin sentyabrında verdiyi
müsahibəsini təqdim edir:
– Aynur xanım, ənənəvi bir suala məhz sizin cavabınız mənim
üçün maraqlıdır. Həyatınızdan razısınızmı?
– Bütövlükdə götürəndə əlbəttə ki, narazılığım yoxdur. Allah mənə
sağlamlıq, sağlam övladlar, normal həyat bəxş edib. Təbii, hamı
kimi bizim də hansısa problemlərimiz, çətinliklərimiz olur, biz isə
onu həll etməyə, yoluna qoymağa çalışırıq. Deyəsən, cavabım çox
şablon oldu... (gülür)
– Bizdə adətən uğur qazanan xanımların arxasında ayrı bir
qüvvə axtarırlar. Görəsən, cəmiyyətdə qadınlara qarşı bu inamsızlıq
nədən irəli gəlir?
– Bu, təkcə Azərbaycanda deyil. Mən bunu əvvəllər mentalitetimizlə
əlaqələndirirdim. Amma dünyanı daha çox tanıdıqca gördüm ki, bu,
bütün ölkələrdə belədir.
Əslində, mahiyyət nədən ibarətdir? Diqqət etmisinizsə, bütün
dünyanın düşünən beyinləri “Hər bir uğurlu kişinin arxasında bir
qadın dayanır” fikrinin həqiqət olduğunu deyir. Bu fikrin arxasında
qadının kişiyə verdiyi mənəvi dəstək dayanır.
Yeri gəlmişkən, Şeyx Şamil haqda bir rəvayəti xatırladım. Rəvayətə
görə Şeyx Şamildən soruşurlar ki, niyə səni bu qədər sevib, bu
qədər hörmət edirlər? Şamil bu suala yalnız xanımının cavab verə
biləcəyini bildirir. Xanımı da cavab verir ki, hələ gənclikdə
Şamilin yolunu gözləyərdim, gəldiyini görən kimi qabağına yüyürüb,
atının üzəngisini tutur, təzim edib, “Xoş gəldin, Şeyx” deyirdim,
evə keçənə qədər ona göstərdiyim sayğını hər gün artırırdım və bunu
bütün oba görürdü. Getdikcə Şamili yolda görənlər də ona təzim
edib, “Xoş gördük, Şeyx” deməyə başladılar və bu, bütün mahala
yayıldı...
Bu bir rəvayətdir və tarixi həqiqət olub-olmadığı müzakirəsini bir
kənara qoyub, mahiyyətə varaq. Bu rəvayətlə xalq onu demək istəyib
ki, Rusiya kimi böyük bir imperiyaya qarşı kiçik bir dəstə ilə 25
il mübarizə aparan qəhrəmanın arxasında bir qadın dayanır...
Bu baxımdan əlbəttə ki, hər bir uğurlu qadının da arxasında mənəvi
baxımdan bir kişi – ata, qardaş, həyat yoldaşı, dost – dayanır.
Ancaq məsələ burasındadır ki, buna cəmiyyət hansı niyyətlə yanaşır?
Nigar Koroğlunun ordusu ilə birlikdə yaşayırdı, hər kəs ona
izzətlə, ehtiramla yanaşırdı. Və yaxud Qaçaq Nəbi. Siz xalqın
işlətdiyi ifadəyə baxın: “Həcəri özündən ay qoçaq,Nəbi”. Sizcə,
Həcər Nəbidən daha qoçaq idi? Əlbəttə yox, burda Nəbinin arxasında
Həcərin olmasından söhbət gedir. Uzun Həsəni götürün, anası Sara
Xatun bütün diplomatiyanı aparırdı. “Dədə Qorqud”da da biz bunun
şahidi oluruq.Və yaxud Janna Dark. Elə bilirsiniz xalqı ardınca
aparmağı bacaran 19 yaşlı kəndçi qız Janna döyüş taktikasını
bilirdi? Janna bir cəsarət, məğlubedilməzlik simvolu idi, amma
döyüş taktikasını Jannanın yanındakı fransız generalları qururdu,
onlar döyüşürdü...
Dediyim kimi, hər bir uğurlu kişinin arxasında bir qadın, hər bir
uğurlu qadının arxasında bir kişi dayanır; sadəcə, hər kəs bu uğura
da, onun arxasındakı qüvvəyə də öz əxlaqından yanaşır...
– Siz danışa-danışa məndə belə bir sual yarandı. Bir hamilə
qadın Milli Məclisin tribunasında çıxış etsə, ona necə
baxarsınız?
– Çox normal. Çünki mən özüm Milli Məclisin deputatı olanda hamilə
idim və bu, kifayət qədər normal qarşılanırdı. Həmin 9 ayda Milli
Məclisdə çıxışlar edirdim, hətta xaricə işgüzar səfərlərdə olurdum.
Qadının nə qədər ictimai-siyasi statusu, fəaliyyəti olur-olsun, onu
gözəlləşdirən məhz analıqdır. Türklər “Ana haqqı Tanrı haqqıdır”,
islam “Cənnət anaların ayaqları altındadır” deyir. Vətəni qoruyacaq
əsgər, dövlətin taleyini tapşıracağımız övlad dünyaya gətirəcək
xanıma cəmiyyətimiz hər zaman sayğılı yanaşıb və yanaşmalıdır
da.
– Yeri gəlmişkən, Milli Məclis yadınıza düşəndə hansı
hissləri keçirirsiniz?
– Parlamenti həmişə xoş hisslərlə xatırlayıram. Milli Məclis mənim
üçün müqəddəs bir məkandır. Azərbaycanın dövlətçilik ənənələri məhz
parlamentdə formalaşdırılıb. Siyasi mədəniyyətin oturuşması
baxımından da onun rolu Azərbaycan üçün əvəzsizdir. Mən Milli
Məclisi yalnız ali qanunverici orqan kimi nəzərdə tutmuram, həm də
düşünürəm ki, mənəvi anlamda da xalqımızın həyatında və taleyində
parlamentin çox böyük rolu və məsuliyyəti var.
Parlament eyni zamanda mənim üçün insanları ilə əvəzolunmazdır.
Orda elə dəyərli, qiymətli adamlar var ki, mən onların hər birini
Azərbaycan hesab edirəm. Biz mücərrəd olaraq “ana torpaq”, “vətən”
anlayışlarından danışırıq, amma azərbaycanlılar, bu xalqın dəyərə
çevrilən ayrı-ayrı fərdləri olmasa, Azərbaycan sadəcə, bir coğrafi
məkan, adicə torpaq parçası olar. Azərbaycanı Azərbaycan edən onun
insanları, ziyalıları, aydınlarıdır...
– Konkret deyə bilərsinizmi söhbət Milli Məclisin hansı
deputatlarından gedir? Hər birini Azərbaycan hesab etdiyiniz
insanlar kimlərdir?
– Milli Məclisdə Mehriban xanım Əliyeva var. Düşünürəm ki, Heydər
Əliyevin gəlininin, Mir Cəlal Paşayevin nəvəsinin orada əyləşməsi,
deputat mandatı daşıması Milli Məclisə sözün əsl mənasında, daha
bir üstün status verir. Azərbaycanda çox hörmətli bir nəslin
davamçısının, Prezident İlham Əliyevin xanımının, ölkənin birinci
ledisinin Azərbaycan parlamentini təmsil etməsi bu ali qanunverici
orqanın nüfuzuna nüfuz qatır.
Təsadüfi deyil ki, hansısa çətinliyə düşən, xəstəsi olan, yardıma
ehtiyac duyan insanlar məhz Heydər Əliyev Fonduna üz tuturlar.
Çünki Mehriban Əliyevaya inanırlar. Bilirsiz, əslində prezidentlər
tutduqları posta görə dövlətin simvoluna, atributuna çevrilirlər.
Bayraq, himn, gerb nə qədər önəmlidirsə, dövlət başçıları da o
qədər önəm daşıyır. Mehriban xanım isə öz fəaliyyəti ilə simvola
çevrilib, o, Azərbaycan üçün, Azərbaycan insanı üçün bir ilkdir.
Bir Dəyərdir. Ona qədər Azərbaycanda Birinci xanım institutu
faktiki olmayıb. Bu institut Mehriban xanımın adı ilə bağlıdır və
o, bütün insanpərvərliyi, vətənsevərliyi ilə nümunədir. Düşünürəm
ki, Milli Məclisin digər deputatları necə bir insanla bir yerdə
olduqlarının fərqinə varmalıdırlar.
– Deyirsiniz ki, Mili Məclis sizin üçün müqəddəs bir
yerdir. Adətən Həcc ziyarətgahı, məscid haqqında danışanda
“müqəddəs” sözünü işlədirlər. Sizə elə gəlmirmi ki, parlamentə
sevginizi çox aşırı bir şəkildə ifadə etdiniz?
– Niyə axı bu sözü yalnız dinlə bağlayırsınız? Çox nüfuzlu
alimlərimiz, ziyalılarımız elm ocaqları və yaxud muzeylərimiz,
dəyərli hesab etdikləri qurumlar haqda “müqəddəs ocaq” ifadəsini
işlədiblər və bu söz leksikonumuzda var...
Yeri gəlmişkən, mən ateist deyiləm. Amma heç vaxt dini yerlərə,
ziyarətgahlara getməyə həvəsli olmamışam, bu yerlər qətiyyən məni
özünəçəkmir. Məni çəkən muzeylərdir. Onların çox qəribə enerjisi,
aurası var. Mən muzeylərdə çox inanılmaz hisslər yaşayıram. Ona
görə də düşünmürəm ki, “müqəddəs yer” dedikdə mütləq dini yerlər
nəzərdə tutulmalıdır...
Bir daha bütün səmimiyyətimlə təkrar edirəm: parlament mənim üçün o
qədər müqəddəs yerdir ki, layiq olmayan bir adamı orada görəndə
əzab çəkirəm. Çünki orada öncə qeyd etdiyim kimi, bizim çox dəyərli
ziyalılarımız var. Onlarla bir atmosferdə hansısa uyğun olmayan
birisini görəndə elə bilirəm, evimə ayaqqabıları palçıqlı adam
girir...
– Maraqlıdır, palçıqlı ayaqqabılarla evinizə girən
adamlardan bir-ikisinin adını çəkə bilərsinizmi?
– Yox, ad çəkməyəcəm... (gülür)
– Bəs sizcə, necə olub ki, o müqəddəs yerə o cür adamlar da
ayaq aça bilirlər?
– Parlament seçkiləri digər seçkilərdən tamamilə fərqlənir. Qəribə
özəllikləri var. Hətta heç kəsin tanımadığı, sadəcə, bir bölgədə,
belə demək mümkünsə, bir tayfanın hörmətini qazanmış kimsə rahatca
səs toplayıb parlamentə düşə bilər. Amma bütün dünyada öz kəşfləri
ilə ad çıxarmış bir akademik ucqar bir rayonda səs yığmaya bilər.
Ona görə də bəzən bizim üçün sürpriz sayıla biləcək nəticələr olur.
Bu, gözləniləndir.
– Görəsən, sizin yolunuz necə oldu ki, gəlib parlamentdən
keçdi? Belə demək mümkünsə, siz hansı tayfanın səsi ilə deputat
seçildiniz?
– Bu barədə çox danışmışam. Madam ki, sualı verdiniz, bir daha
qısaca xatırlamağa çalışacağam. Bilirsiniz ki, mən əvvəllər Müsavat
Partiyasında Məclis üzvü idim. Elə bir məqam gəldi ki, artıq
müxalifətin yanlış yolda olduğunu anladım. Fərqinə vardım ki,
inandığım dəyərlər, əslində, mənim bildiyim, təsəvvür etdiyim kimi
deyil. Həmin vaxtlar ölkəni tərk etmək barədə düşünürdüm. Bu o
ərəfə idi ki, 2005-ci il parlament seçkiləri olacaqdı. Mən
mühacirət barədə dostlarıma danışanda onlar mənə seçkidə öz gücümü
sınamağı məsləhət gördülər. Mən də parlament seçkilərinə qatılmağa
qərar verdim. Yəni bu, mənim uzun illər arzusunda olduğum bir şey
deyildi. İdeya xoşuma gəldi. O vaxtlar mən “Yeni Müsavat” qəzetində
köşə yazarı idim və deyilənə görə yazılarım ölkədə ciddi rezonans
doğururdu. Çoxlu oxucu məktubları və telefon zəngləri alırdım.
– Onda neçə yaşınız vardı?
– 29. İctimaiyyətdə mənə rəğbət bəslənildiyini bilirdim.
Fikirləşdim ki, özümü sınayım. Beləliklə, seçkilərə qatıldım. Və
heyrətamiz üstün nəticələr əldə elədim.
Düşünürəm ki, deputat seçilməyimin səbəblərindən biri də gənc
olmağım idi. O dairənin əvvəlki deputatları ilə müqayisədə mənim
xeyli gənc olmağım insanlara maraqlı və cazibədar görünürdü yəqin.
O vaxtlar təbliğat-təşviqat kampaniyası iki aya yaxın davam edirdi.
İki ay ərzində mənim seçicilərimlə çox gözəl ünsiyyətim yarandı.
Onlar mənə həvəslə səs verdilər.
– Deyirsiniz ki, müxalif ruhlu yazılarınıza görə insanların
böyük sevgisini qazanmışdınız. Belə çıxırmı ki, siz müxalif
düşərgənin səsi ilə deputat seçilmisiniz?
– Yox! İnsanlar səmimiliyi qeyri-səmimilikdən ayıra bilirlər. Hətta
səhv deyilən səmimi fikir doğru deyilən qeyri-səmimi sözdən daha
çox qəbul edilir. Bu baxımdan, o iki ayda seçicilərlə səmimi
ünsiyyətimiz öz sözünü dedi.
– Aynur xanım, bəs köşə yazılarınızı niyə davam
etdirmədiniz? Təbii, bu gün də yazırsınız, oxuyuruq. Sadəcə,
əvvəlki şövq, əvvəlki eşq görünmür. Niyə yazılarınız əvvəlki kimi
sevilmir, oxunmur, rezonans doğurmur?
– Əslində, mən indi də yazıram, amma az-az! Hər gün oturub yazı
yazmağa vaxt yoxdur... Gənclikdə bütün insanlar hisslə yazır, yaş
ötdükcə, dünyagörüş genişləndikcə, ağı qaradan daha aydın seçməyə
başladıqca, artıq ağıl hissləri üstələyir. Diqqət etsəniz,
görərsiniz ki, bizim nəslin bütün yazarları indi fərqli üslubda,
daha geniş təhlillərlə və daha aydın düşüncə ilə yazırlar.
Yazılarımın sevilmədiyinə gəlincə, bu, kimin qənaətidir? Axar.az-da
dərc olunan son yazımın oxunma sayı 30 mindən çoxdur və ona gələn
şərhlərlə tanış olsanız, belə sual verməzsiniz.
– Sizi tənqid edirlər ki, siyasi mövqeyini dəyişib, əvvəl
yazdıqlarının əksini yazır. Bir şey mənim üçün maraqlıdır. Bu
ölkədə çox adam mövqeyini dəyişib, hamısını da bircə-bircə
tanıyırıq. Amma sanki siz daha çox nəzərə çarpırsınız. Bu nə ilə
bağlı ola bilər? Niyə siz daim hədəfə tuş gəlirsiniz?
– Açığı, bunun səbəbləri mənə də aydın deyil. Görünür, burada da
səmimiyyətlə qeyri-səmimiliyin üzə-üzə olduğu bir məqam var. Mən
seçimimdə səmimiyəm, dəyərlərimə sadiqəm, Dövlətimin və
Prezidentimin əsgəriyəm, bəziləri kimi qeyri-səmimilik göstərmirəm,
üzdə hansısa bir söz deyib, arxada kimlərəsə ismarıc göndərmirəm.
Ola bilsin, bu səmimilik bəzi riyakarları qıcıqlandırır və “ortaq
mövqe” tutmaqla hər yerdə tənqiddən yayınmağı bacaran “ustalar”
qeyri-səmimiliklərini mənə hücumlarla ört-basdır etməyə çalışırlar.
Olsun, mən bu qeyri-səmimi hücumlardan narahat deyiləm.
Əksinə, bu hücumları gördükcə gənclik illərimdə nə qədər saxta,
yalançı insanlarla bir sırada olduğumu bir daha görürəm: demə,
yalanlara inanmışammış və bunu sonralar anladım. Anlayan kimi də
yönümü çevirib getdim...
– İstərdim bir az da 29 yaşınızdan o üzdəki həyatınızdan
danışasınız. Kənddəmi, yoxsa şəhərdəmi böyümüsünüz?
– Ucqar bir kənddə böyümüşəm. Uşaqlığım Qarabağın ən gözəl
yerlərində keçib. Mən bir yandan da öz uşaqlığımı ona görə xoşbəxt
hesab edirəm ki, indiki gənc nəsildən fərqli olaraq Xankəndinin,
Şuşanın, Kəlbəcərin, Laçının ağılalmaz füsunkar gözəlliyini
görmüşəm. O yerlərin misilsiz gözəlliklərinə öz gözlərimlə
baxmışam. O xatirələr hələ də mənim yaddaşımdadır.
– Kənddə toyuq-cücə saxlamısınızmı? Əlinizdə çubuq hinduşka
otarmısınızmı?
– Təbii, bizim də həyətimizdə toyuq-cücəmiz, mal-heyvanımız olub.
Baxmayaraq ki, atam orta məktəbdə müəllim işləyirdi, amma bizim
özümüzün şəxsi təsərrüfatımız vardı və mən həmişə valideynlərimə
kömək edirdim. Orta məktəbi yaxşı oxumuşam, qiymətlərim əla olub.
Özümü anlayan yaşımdan jurnalist olmaq istəmişəm. 1993-cü ildə isə
ali məktəbə qəbul olmuşam. O vaxtdan da Bakıdayam.
– Bakı Dövlət Universitetində oxumusunuz?
– Yox, çox təəssüf ki, jurnalistikaya düşə bilmədim, Bakı Sosial
İdarəetmə və Politologiya İnsitutunu bitirmişəm.
– Kənddən bir az da danışaqmı?
– Mən toyuq-cücəsi, mal-qarası olan həyətdə böyüsəm də mahiyyət
etibarilə heç vaxt kənd adamı olmamışam. Şəhər həyatı mənimçün
həmişə cazibədar olub. Sivilizasiyadan kənar, hələ də atla
gedib-gəlinən kəndləri yox, qlamur yerləri sevirəm, orada istirahət
etməyi, dincəlməyi xoşlayıram. Mən kənddə özümü rahat və xoşbəxt
hiss edə bilmirəm. Bizdə elədir ki, ali məktəbi bitirəndən sonra
qızlar ata evinə qayıtmalı olurlar. Allahıma çox minnətdaram ki,
məni belə bir məcburiyyətlə üz-üzə qoymadı. Kəndə qayıtsaydım, ən
yaxşı halda, orta məktəbdə tarix müəlliməsi işləyəcəkdim. Elə oldu
ki, şəhərdə qaldım, tale üzümə güldü və jurnalistikada, belə demək
mümkünsə, öz sözümü deyə bildim.
– Ailədə neçə uşaq olmusunuz?
– Dörd uşaq idik. İki qardaş, iki bacı. Həyat elə gətirdi ki, mənim
qardaşlarım gənc yaşlarında həyatdan köçdülər. Kiçik qardaşım Azər
30 yaşında Sankt-Peterburqda avtomobil qəzasında, böyük qardaşım
Mübariz isə 44 yaşında ağır xəstəlikdən - xərçəngdən vəfat etdi.
Bir göz qırpımında həyatımızı tərk etdilər...
Əbülfəz Elçibəyin xəstəxanadan yazdığı bir məktubu vardı, bəlkə siz
də xatırlayarsınız. Demişdi ki, iki ölüm dəhşətlidir: biri
avtomobil qəzası, biri də xərçəng xəstəliyi. Çünki ikisi də
gözlənilmədən, qəfil baş verir...
– Başınız sağ olsun...
– Biz evdə ümumiyyətlə, bu mövzuda danışmamağa çalışırıq. Çünki
hamımıza ağırdı. İndi bəzən bütün hikkəsilə başqalarının axırına
çıxmağa çalışanları görəndə düşünürəm ki, nə qədər bədbəxtdirlər.
Yəqin, doğmalarının, sevdiklərinin itkisini görməyiblər, acı nədir
bilmirlər, ona görə bu qədər aqressivdirlər, ağızları isti
yerdədir. Mənim atamın iki oğlundan biri tabutunun altına girə
bilmədi. Dünya o qədər acımasız, o qədər fanidir ki... Bir dəqiqə,
bir saat, bir gün sonra başına nə gələcəyini bilmirsən.
Bir həkim rəfiqəm var. Nyu Yorkda xərçəng xəstələrinin müalicə
olunduğu xəstəxanada işləyir. Deyir, mənim gördüklərimi görsəniz,
hər saniyəniz üçün Allaha dua edərsiniz. Bizdən daha cavan, daha
gözəl, daha ağıllı, daha var-dövlətli yüzlərlə insan torpağın
altındadır. Onları heç nə xilas edə bilmədi. Sizin dərdiniz nədir?
Ətrafımızda görün, nə qədər mərdiməzarımız var. Tanrının verdiyi
ömrü şükranlıqla yaşamaq əvəzinə gör nəyin uğrunda həyatlarını puç
edirlər. Bunu misal üçün deyirəm, birinə pislik üçün sərf etdiyiniz
vaxtı ailənizə, övladınıza sərf etsəniz, bəlkə də xoşbəxt ola
bilərsiz, ağrılarınız azalar, bəlkə arzularınıza da çatarsız...
– Ailənizdə daha çox kimə bənzəyirsiniz?
– Mən fərqliyəm. Bəlkə də inanmayacaqsınız, üçüncü sinifdən bədii
ədəbiyyat oxumağa başlamışam. Ağlım kəsəndən evimizdə kitab
görmüşəm. Atam tarix müəllimiydi, anam da ev işlərini bitirəndən
sonra kitab oxuyurdu. Mən ilk dəfə maraq üçün kitabları əlimə aldım
və cazibəsindən çıxa bilmədim. Yəni mənim xasiyyətim, xarakterim,
dünyagörüşüm ailədə formalaşmayıb. Məni kitablar yaradıb.Kitabın
insana təsiri qədər güclü heç bir şey yoxdur. Kitab insanların
həyatını dəyişir, taleyinə təsir edir.
– Aynur xanım, rəhbəri olduğunuz “Teleqraf Holdinq”də
televiziya fəaliyyətə başlamalı idi, amma işlər yarımçıq qaldı.
Səbəb nə oldu?
– Hə... Bizim belə bir ideyamız, layihəmiz var və bu gün də
gündəmdədir. Texniki təchizatımız tamamlanıb. Hazırda layihənin
gerçəkləşə bilməməsi sırf maddiyyatla bağlıdır. Maddi durumumuz
düzələn kimi fəaliyyətə başlayacağıq.
– Maliyyə durumunun düzələcəyinə inamınız
varmı?
– Əlbəttə! İnamsız yaşamaq olmaz ki!
– Bir məsələ də diqqət çəkir. Sizin şirkətin əməkdaşları
gah işdən çıxır, sonra qayıdır, bir də çıxır, sonra yenidən qayıdır
və s. Maraqlıdır, holdinqdə sabitlik yaratmaq çoxmu
çətindir?
– Bura jurnalistikadır. Burada insanların gəlməyi və getməyi
kifayət qədər normal bir şeydir. Düşünürəm, burda qeyri-adi
səbəblər axtarmaq lazım deyil. İkincisi, niyə həmişə gedənləri
müzakirə edirlər, amma qalanları yox? Bizim holdinqin bu yaxınlarda
beş ili tamam olacaq. Bu illər ərzində mənimlə çiyin-çiyinə çalışan
əməkdaşlar var. Və onlar say etibarı ilə daha çoxdur. Amma bunu heç
kəs müzakirə eləmir. Gedənlərə isə normal yanaşıram, əgər başqa
şirkətdə daha yüksək maaş təklifi alırsa niyə də getməsin?
Yaxşı jurnalist yaxşı futbolçu kimidir. Hansı klub daha yüksək pul
versə, futbolçu ora transfer olunur. Jurnalist də eləcə. Amma bizim
istedadlı işçilərimizi yüksək qonorar təklifilə şirnikləndirib öz
yanına çəkən və pulunu vaxtında ödəməyib onları ortalıqda qoyan
saytlar da var. Biz bunu açıb-ağartmırıq. Heç vaxt dilə
gətirməmişik və sadəcə işimizə davam etmişik. Düşünürəm ki, bizim
haqqımızda bu yöndə gedən söhbətlərdə ədalətsizlik var. Başqa
redaksiyalarda da gedib-gələnlər var, amma onlar heç vaxt bizim
kimi hallandırılmır.
– Bayaq dediyim məsələ, göz önündəsiniz, hamı sizi
görür...
– Bilmirəm, bu dərəcədə göz önündə olmaq yaxşıdır, ya pis. Bir türk
filmi var, təsadüfən baxdım, Özcan Dəniz baş roldadır. Ona ele hey
irad bildirirlər və o, özünü izah edir-edir, axırda görür xeyri
yoxdur. Deyir, mən bu tale ilə barışmışam, yanlış anlaşılmaq mənim
alın yazımdır.
Doğrudan da belə suallarla üz-üzə duranda, bu cür situasiyalarla
qarşılaşanda mən də düşünürəm ki, bəlkə də bu, alın yazımdır.
– Yadınızdadırsa, bir müddət əvvəl sosial şəbəkədə
üzüyünüzün itməsi ilə bağlı bir status paylaşmışdınız.
Qafqazinfo.az saytı həmin fikirlərinizi yaymışdı. Başlıq isə belə:
“Aynur Camalqızının məşhur üzüyü oğurlandı”. Maraqlıdır, həmkarınız
Elbrus Ərudla münasibətləriniz niyə belə gərgindir, səbəb
nədir?
– Feysbuk sadəcə siyasi bəyanatların verildiyi bir yer deyil axı,
siz də bilirsiniz. Mənim üçün isə loru dildə desək, Feysbuk çayxana
rolunu oynayır, insan bəzən dostları ilə zarafatlaşır, stressdən
azad olur, əhvalı yaxşılaşır. Amma mənim pis əhvalda olduğum vaxtda
yazdığım statusu manşetləmək kəmfürsətlik bir yana, həm də
qanunsuzluq idi. Əvvəla, mənim statusumun xəbərə çevrilməsi üçün
icazə alınmalıdır. Alınmayıbsa, mən zəng edib çıxarılmasını tələb
edirəmsə, jurnalist prinsiplərinə, qanunlara, əxlaqi dəyərlərə
söykənən istənilən şəxs bu tələbi icra etməlidir.
Təəssüflər olsun ki, Azərbaycanda jurnalist savadı, yazı-pozu
qabiliyyəti, təcrübəsi, peşəkarlığı olmayanların, təsadüfən
jurnalistikaya gələnlərin qısqanclığı bəzən əxlaqi dəyərləri də,
qanunları da aşır. Çünki onlar qarşıdakının peşəkarlığını,
özlərinin bu sahədə təsadüfi adamlar olduğunu yaxşı bilirlər və
mümkün olduqca qarşı tərəfi ləkələməyə çalışırlar.
Baxın, məsələn, “Musavat.com” saytında bir qısqanclıq, ya kiməsə
istinad etməmək, ya istinad davası, ya jurnalist əxlaqsızlığı
müşahidə etmək mümkündürmü? Çünki peşəkarlardır və jurnalist
əxlaqını da, həmkar dəyərini də hər zaman qoruyub saxlayırlar.
Bizim holdinqin saytlarına diqqət edin: ilk dəfə Azərbaycanda
hiperlinklə istinadı Axar.az saytı tətbiq etdi, lakonik xəbər
üslubu, dili, operativliyi, fərqli xəbər siyasətini, ölkədən
kənarda oxunma imkanlarını bir kənara qoyuram. Amma yeni yarananda,
hələ serverindən üzü belə texniki problemləri düz-əməlli həll
edilməyən, oturuşmamış, kollektivin həmahəng işləmə ritmi belə
yaranmayan bu sayta necə qısqanc yanaşırdılar, xatırlayırsınızmı?
Bunun da səbəbi bayaq dediyimdir.
Sevindirici haldır ki, o mərhələ geridə qalır və peşəkarların
həmkar münasibətləri getdikcə inkişaf edir, hədəflər də, rəqabət də
ölkə sınırından kənara çıxır.
– Niyə axı ağlınıza gəlmirdi ki, statusunuz yozula bilər?
Sizə elə gəlmirmi ki, bəzən özünüz də bilməyərəkdən fürsət
yaradırsınız ki, sizə qarşı istifadə etsinlər?
– Axı biz bütün günü siyasətçi ola bilmərik. Bütün günü gülümsəmək
olmur. Mən depressiyadayamsa, niyə yalandan gülümsəməliyəm ki?
Dərdim, problemim varsa, bunu bölüşməli deyiləmmi? Mən bu cür
insanam – birüzlü, səmimi. Niyə maskalanmalıyıq? Əli Kərimin sözü
olmasın, maskaradda bir dəfə maska taxan bəziləri onu üzlərində
unudurlar, evlərinə, ailələrinə də o maska ilə gedirlər və bir ömür
o maskada yaşayırlar. Bir ömür maskalanmağın dəhşətini onlar anlaya
bilirmi?
Mən o məqamda keçirdiyim hissləri paylaşıb insanların mənəvi
dəstəyini almaq istədim. Həm də bilmək istəyirdim, ali təhsilli,
maddi baxımdan yaxşı imkanlı bir qadının oğurluq etməsinə
insanların münasibəti necədir? Bu, həm də mənim üçün sosioloji bir
sorğu idi. Mən əksər vaxtlarda Feysbuka bunun üçün status yazıram.
Axır vaxtlar isə ehtiyat edirəm, ümumiyyətlə, Feysbukda az-az
görünürəm. Çünki bəzən şərəfsiz rəqiblər sui-istifadə üçün məni
güdürlər. Mənim rəqiblərim çox şərəfsiz və ləyaqətsizdirlər... Ona
görə də İnstaqramda özümü daha rahat hiss edirəm.
– Aynur xanım, evdə yemək bişirirsiniz?
– Deyilənə görə çox dadlı yeməklər bişirirəm. Amma təəssüf ki, buna
vaxtım olmur. Nadir hallarda mətbəxə girirəm, yemək hazırlayıram.
Xoşbəxtlikdən mənə kömək edən insanlar var. Anam mənimlə yaşayır,
uşaqlar körpədir və onun dəstəyi olmasa, mən işləyə, fəaliyyət
göstərə bilmərəm.
– Üç övladınız var, eləmi?
– Bəli... Oğlum 8 yaşındadır, ikinci sinifdə oxuyur. Qızımın biri 6
yaşında, o biri isə iki yaş səkkiz aylıqdır.
– Uşaqların gələcəyini necə görmək
istəyirsiniz?
– Təbii ki, hər bir valideyn öz uşağını istedadlı bilir. Amma mənim
uşaqlarım doğurdan da çox maraqlı və istedadlıdırlar. Öz seçimləri
olacaq, amma istərdim yaradıcı sahəyə getsinlər. İstərdim
uşaqlarımdan biri rejissor olsun. Qızlarımın birinin mütləq rəssam
olmasını istəyərəm.
– Yaradıcılıqla məşğul olsalar, axı kasıb
olacaqlar...
– Əvvəla, ruzini verən Allahdır. Çox kasıb olan biznesmen, çox
varlı olan rəssamlar var, əsərləri milyonlara satılır.
Bilirsinizmi, bizdə ailə təməli çox yanlış və qüsurludur. Xarici
ölkələrdə milyonerlər gətirib pullarını uşaqlarına peşkəş etmirlər
ki, al bunu, rahat yaşa, neynirsən işi və s. Orda atası milyonçu
olan uşaq hansısa restoranda ofisiant işləyə bilər. O ölkələrdə
belə dəyərlər var. Təbii ki, var-dövlət uşaqlara miras qala bilər.
Məsələn, Elton Con öz uşaqlarını vərəsəlikdən azad edib ki, qoy
tənbəlləşməsinlər, öz pullarını özləri qazansınlar.
Əslində, bizim insanlarımız çox potensiallı, istedadlı insanlardır.
Amma ailədən gələn patriarxal ənənələr insanlara öz potensiallarını
sona qədər açmağa icazə vermir. Mən həmişə deyirəm ki, təbii
sərvətlərimiz tükənə bilər, ancaq insan sərvətimiz tükənməzdir və
nə qədər ki, bu sərvətimiz var, Azərbaycan həmişə varlı olacaq.
– Söhbət hansı potensialdan gedir?
– Məsələn, orta məktəbdə adını belə doğru-düzgün yaza bilməyən
oğlanlar bir neçə ilin içində gedib Rusiyada milyonlara sahib
olurlar. Dünyaya çıxmayan nə qədər ixtiralarımız, gözəl sənət
əsərlərimiz var... Bütün bunlar insanlarımızın istedadının
göstəricisidir.
– Aynur xanım, maraqlıdır, yenidən o müqəddəs yerə qayıtmaq
istərdinizmi?
– Sizin ironiyanıza baxmayaraq, mən doğrudan da beş il ərzində
Milli Məclisdə özümü çox rahat hiss etmişəm. Parlament çox maraqlı
bir yerdir...
– Zəlimxan Yaqubla parlament yoldaşı
olmusunuz?
– Yox. Mən 2005-2010-cu illərdə deputat idim.
– Bəs sizin vaxtınızda şair və yazıçılardan Milli Məclisdə
kimlər olub?
– Rəfael Hüseynov, Əkrəm Əylisli və gözəl şairimiz Vaqif
Səmədoğlu!
– Çox istəyirsiniz Vaqif müəllimi?
– Əlbəttə! Allah onun yerini behişt eləsin. Bilmirəm mənə uşaq kimi
baxırdı, yoxsa necə, həmişə mənimlə qəribə zarafatlar edirdi. Biz
axı həm də Mədəniyyət Komitəsində birgə idik. Bir dəfə Vaqif
müəllimin yubileyini Komitədə qeyd edirdik. Məndən soruşdu ki,
sənin neçə yaşın var? Səhv etmirəmsə, yaşım 34 idi. Soruşdu ki, 30
ildən sonra mənə ərə gələrsən?
– Nə cavab verdiniz?
– Dedim, Vaqif müəlim, məmnuniyyətlə və sevə-sevə, təki siz 30
ildən sonra bu sözü təkrar edin...
– Həyat yoldaşınız İlqar bəy gördüyünüz işlərdə sizə kömək
edirmi?
– İlqarla mən həm bir ailə, həm də yaxın dostuq, problemlərimizi
bir-birimizə danışıb rahatca həll edə bilirik, məsləhətləşirik.
Birinci növbədə problemdən çıxış yolunu İlqardan öyrənirəm, ondan
tövsiyə və böyük dəstək alıram. Hətta bu şirkətin qurulmasında,
kollektivin təşkilində belə onun çox böyük əməyi var. Əgər qadın
uğur qazanırsa...
– Deyəsən, söhbətimizin əvvəlinə qayıdırıq: uğur qazanan
qadının arxasında mütləq ayrı bir qüvvə dayanır.
– Bəli, hər bir uğurlu qadının arxasında bir kişi dayanır... İlqar
həmişə məni qoruyur, var gücü ilə dəstək olur. Mənim menecer kimi
tərbiyə olunmağımda İlqarın əvəzsiz rolu var.
-
İdman11:54
"Neftçi" Samir Abasova görə "Sumqayıt"a nə qədər pul ödəyib? - DETALLAR
-
Sosial11:42
Uşağı olmayanlardan vergi tutula bilər: Ombudsman məsələyə qarışdı
-
ABŞ11:00
Onlar Rusiya və Çindən də təhlükəlidir - Trampdan şok ittiham
-
MDB10:24
Kerç körpüsünü partladanlar beynəlxalq axtarışa verildi
-
Region09:48
Ermənistan ordusunda xaos: Hazırda neçə əsgər intihar haqda düşünür?
-
Magazin109:12
Bakıda hər kəsi heyran edən maşının sahibi görün kim imiş - FOTO
-
Sosial08:00
Laçın bir ailəlik kəndi kimsəsiz qoyacaq - VİDEO
-
Ekologiya07:17
Bakıda yağış yağacaq, külək əsəcək - PROQNOZ