50 il sonra açılan tabut
Bizi izləyin

Köşə

50 il sonra açılan tabut

Leyla Sarabi

Bir damcıdan var olan insanın bətnində başlayır sevgi. Böyüyüb yağış olursan, yağıb çiçək açırsan, ətrin başına dərd salır. Kitab adlı daş tabutun arasında düz 50 il büküm-büküm bükülüb sağlı-sollu solursan.

Qırış əllər bir gün açır tabutunu, sızıldayan dodağının çatlarına ehtiyatla sığal çəkir. Bir zamanlar meh tək yumşaq, indi beton vərəqlərin hər hərfini sərxoş edən öz ətrinin laylasına oyanırsan.
Bir vaxt səni burnuna sürtə-sürtə sevgilisin xatırlayan daraq əlin dişləri laxlayır indi.
Bir vaxt səni anandan qoparıb öz gözəlin sevindirən tikanlı barmaqların məzar altda sümükləri göynəyir.
Bəlkə gecdir, amma yenə eşidərsən səsimi... Tikanlarım barmağını qram-qram bağışladı. Axı yetim qoysan belə sən mənim gül ətrimə aşiq olub gəlmişdin. Sən çox böyük... sən çox nəhəng sevgi üçün əllərini tikanımla öz qanına bələmişdin. Sonra bir gün soldum deyə vicdanının kar səsini gözlərindən yanağına çiləmişdin.
Ağlasan da, ağrımasan da həyat səndən qisas alıb. Sən ölmüsən. Mən solmuşam...Yox sağmışam. Gəncliyimi uğruna qurban verdiyin bir qadının əllərindən oyanmışam.
O ütüsüz barmaqların lap ucuna səni yığıb illər boyu. O sığalda sən də varsan, əminəm.
O, sənin də əvəzinə məndən üzr, sənə hüzur istədi. İndi vərəqləri ləçək kimi qulunc tutan bədənimə örtəcək. Mən də ətrimin qucağında gülə-gülə yatacam.
Sən olmasan, yarpaqları saralmış, cümlələri qocalmış kitab ömrü yaşamazdım bəlkə də...
Sən də orda rahat yat, dedim axı mən səni bağışlamışam.

Oxumağa davam et
Reklam
Reklam

Gündəm