Uşaq ikən anamın bəzədiyi gəlin otağım...

Leyla Sarabi

Deyirlər, postkarantin dövrünün insanları bıçaq kimi itilənəcək. İtiləndikcə, bir-birindən itələnəcək. Avropalı rəfiqəm danışır: Elə şüursuz, duyğusuz epoxa yaxınlaşıb ki, küçədə adam yıxılıb ölsə, heç kim əyilib gözünü qapamayacaq.

Mən bilmirəm, bu avtomatlaşma dövrü nə qədər uzanacaq. Amma ölmək xofu ilə yaşamağın özü də bir növ cüzamdır.

Bu gün oğlumun timsalında dijital nəsil tornadosu xəfif-xəfif burulmağa başlayır. Mən onun bir düyməni sıxıb, monitorumu sahmana salmaq qabiliyyətinə paxıllanmıram. Əsla! Amma elektron yollarda tövşəmədən dövrə vurub, köynəyinin düyməsini mənə bağlatdırmaq inadı səbrimi zorlayır.

Anam ixtisasca ekonomist idi. İllərlə statistika idarələrinin ən mürəkkəb kompüterlərində hesab-kitab işi aparmışdı. Amma mən ona telefonunda sosial hesab açanda, fövqəltəbii bacarığıma həsəd aparmışdı. Bir yandan da əlimdən düşməyən qacetin hiddətini qurtumlayırdı.

Anamın hadisələrə münasibəti eyni nöqtədən iki səmtə ayrılan dəmir yoluna bənzəyirdi. Ömür boyu çalışdığı rəqəm selindən də sürətli TGV qatarı və tüstüsü buludlara bənzəməyə çalışan sürreal parovoz...

İşlədiyi müddətdə gözü çox pul saymışdı. Bəlkə də ona görə yox vaxtı da tox ola bilirdi. Tək aclığı bizə idi. Qazan-qazan boğazına töksə də doymadıqları idik - bacım və mən...

Ən gerçək həyat romanlarını oxutmuşdu mənə. Amma öskürməyə başladımmı, Qırmızı papağa dönürdü.

11-ci sinfin son akkordlarında gəzişirdik bacımla. O, məndən iki yaş böyükdür. Amma anam bizi cüt cücə kimi geyindirməyi sevirdi. Bəlkə də bu məntiqdən yola çıxıb, ibtidai beynimə yazdım ki, mən də bacımla eyni sinifdə oxumalıyam. Gizlin-gizlin sayıb-oxumağı öyrəndim 4 yaşımda. İki ayağımı bacımın başmağına dirədim ki, məni də onun sinfinə yazdırın. Nəhayət 5 yaşımda bacımla 2-ci sinfin qapısını açdım.

Son sinfə çatanda, ikimizin də ali məktəb həyəcanı sıyıq olub şəhərin küçələrinə dağılmağa başladı. İkimiz də ikiyə bölünüb repetitor müəllimlərin iş otaqlarında yuxulayırdıq. Bir ovuc zaman qalmışdı imtahana. Hətta gizlin-gizlin düşünürdük ki, mən qəbul olunsam, onun balı çatmasa, bu il oxumaqdan imtina edəcəm. Belə tragikomik şərqtəhər ailə bağımız var.

Elə bu dəmdə bütün məktəblərə məxmərək virusu yayıldı. Sinfimiz qırmızıya bələndi. Öncə bacımı otağına dustaq edib sağaltdı anam. Sonra bir gecədə təbiət mənim dərimə məxmərdən üz çəkdi. Anam həkimin yazdığı müalicəyə də, pəhrizə də sərt əməl edirdi ki... bir səhər qaçaraq otağıma girdi. Yastığımdan tutmuş çəkələyimə qədər hamısını qırmızı rənglə əvəzlədi. Mübarəksən deyib, pörtmüş əlimi öpdü.

Qızdırmanın içində göynəyən bədənimin bütün hüceyrələri bu divanəliyinə bağırmaq istəyəndə, otaqdan çıxdı.

Sən demə anam qonşuluqdakı kürd nənədən belə bir inancın olduğunu eşidibmiş. Xəstə adam qırmızıya baxanda, tez sağalırmış. Bilmirəm, bunu hansı kürd Quru Everestin zirvəsindəki meditasiya zamanı kəşf etmişdi, amma virusun bədənlə real sevişmə müddəti var. İki həftə sonra məxmərim söküldü. Anam gəlin otağımı əvvəlki palitrasına qaytardı.

Yaxşı ki, pandemiya günlərini yerin altında, göyün üstündə, cəmi bir qırmızı pərdənin bizi ayırdığı şəffaf planetdə yaşayır. Yoxsa əminəm, gözü önündə koronavirusa yoluxsaydım, öncə bütün interneti, dünya səhiyyə təcrübəsini oxuyacaqdı. Sonra da həkim resepti olmadan dərman boxçasına bir kapsul da qatmayan anam, kürd nənə əlac buyurub deyə bütün cərəyanların vəhdətindən ibarət sevgisi ilə fil sümüyündən tac düzəldib, başıma qoyacaqdı. Necə ki, dinlərdən yan gəzən mən hər körpə canı "maşallah" deyib sevirəm. Nitsşenin daim təriflənmək istədiyi üçün uzaq durduğu Allahın adını unudan mən, oğlumun parlaq gələcəyindən "inşallah" demədən danışmıram.